அழகாய் பூத்திருக்கும் நந்தவனம் அது...
பலவகை வாசங்களின் குவியலாய்
அங்கு கலந்தே நிறைந்திருக்கும்
ஒவ்வொருவரின் சுவாசங்களும்...
தகிப்பின் வீரியம் குறைத்து
பூமி மகளோடு சீண்டி விளையாடயெண்ணி
வெப்பக்கரங்களால் அவள் ஈரமேனி தீண்டி
இரவெல்லாம் அவளோடு களித்து கிடந்த
பனித்துளிகளை ஊடல் கொள்ளச் செய்கிறான் ஆதவன்...!
மைனாக்களின் கீச்சுக்குரலின் இனிமையோசை
காற்றுக்கும் கிளர்ச்சியூட்டி
மறைந்திருக்கும் குயிலை வெளிப்படச் செய்து
ஒரு ஸ்வரக் கச்சேரியை துவக்குகிறது...!
மாதத்தின் முடிவில் உயிர் பிரியுமென
நாட்களை எண்ணி சோர்ந்திட முயலாமல்
அங்கு பறந்து திரியும் வண்ணத்துப் பூச்சிகள்
தேன்களின் மேலான ஈர்ப்பில் லயித்துக் கிடக்கும்...!
நாளை துளிர்க்க போகும் சந்ததியை
சுமக்கப் போகும் பூமித்தாயை...
இன்றே முத்தமிட்டு வரவேற்க தயாராகின்றன
ஆயுள் முடிந்ததாய் அறிந்து விட்ட மலர்களும்...!
பழுத்த இலைகளும் உரமாய் போய்விட
அவைகளின் மேலே அஸ்திவாரமெழுப்புகின்றன
விதைத் துளைத்து… புது உலகம் காணும்
பச்சையக் குழந்தைகள்...!
இருண்டு விட்டதென உயிரினங்கள் எதுவும்
பிரபஞ்ச பந்தினை சபித்திடாமல்...
விடியும் என்ற நம்பிக்கையை நெஞ்சுள் கொண்டு
சற்றுநேரம் நிம்மதியாய் இமையுறக்கம் கொள்கின்றன...!
மரணிப்போம் என்று தெரிந்தும்
விட்டில் பூச்சி... விளக்கினை விடுவதாய் இல்லை,
எரிவதால்... சுமக்கும் திரியும் கருகுமேயென
ஒளிதரும் சுடரும் சோர்வதாய் இல்லை...!
பகலும் இருளில் மூழ்கித்தான் போகிறது
இரவும் விடியலை அணிந்துதான் கொள்கிறது...
நிதம் நிதம் தொடரும் கண்ணாமூச்சியில்
சிலரின் அஸ்தமனம், சிலரின் விடியல்...
ஆனாலும் அந்த நந்தவனம்
மறுநாளும் அழகாய் தான் பூத்திருக்கிறது...!
No comments:
Post a Comment